Bu gün Şehit Ali Daniyar’ın Baba ocağını ziyaret ettim…

Oturduğu apartman, uğrunda şehit olduğu Ay yıldızlı bayraklarla donatılmış. Komşular destek olmak için bir araya toplanmış. Her taraf Ali’nin hatıralarıyla donatılmış… Yüreği kor ateşle yanan babası dimdik ayakta! Ve o elleri öpülesi Ana… Cenneti ayakları altına almış büyük insan. Misafirlerini kendisi karşılıyor kapıda…

Acılarını hafifletmek, yaşadıklarını hissedebilmek mümkün değil elbet.

Giden geri gelmiyor…

Gelmeyecek,

Ve yine her zaman olduğu gibi “Ateş Düştüğü Yerde Közleşecek”.

Gözüm vitrine ilişti bir ara…

Çerçeve içerisine koyulmuş bir diploma, bir de ilkokul 2.sınıf karnesi…

Nutkum tutuldu o an…

Gözümün önüne o yaşlarda olan oğlum geldi birden. Hiçbir zaman büyümeyen canımın bir parçası…

Ali de büyümemişti asla Daniyar ailesi için.

Hep o, 2.sınıfa giden ve karnesi pekiyilerle dolu çalışkan çocuktu hala…

Bir de hayali vardı ta o zamanlardan kalma…

“ŞEHİT OLMAK”

Çocukluğundan beri her fırsatta dile getirirmiş Ali bu arzusunu…

Amca Daniyar anlatırken gözleri doldu;

“Her fırsatta “Ben Şehit Olacağım” derdi kızardım Ali’me. Biz varız oğlum daha sırada, sıranı bekle hele der geçiştirirdim. Şehadetinden de üç gün önce helallik almış. Bu defa kesin diye… Gönül gözü açıkmış Ali’min… Yaradan bizden daha çok severmiş…”

Allah yolunda öldürülenlere “Ölüler” demeyin..! diye emreden Rabbim, sabrını da vermiş.

Anlamak, idrak etmek mümkün değil…

Utandım bir an…

Her konuda çok rahat sohbet edebilen ben!

Söyleyecek söz bulamamaktan utandım.

Ve en önemlisi, Ali’nin yaşayabilmesi için, hiç bir şey yapamamış olmaktan utandım…

Müsaade istediğimde “Yemeğimiz var oğlum… Yemeğe kalsaydınız” diyebilecek kadar engin yürekli, bu bayramını Ali ’siz geçirecek annenin yüzüne bakamamaktan utandım…

Ve düşündüm yol boyu…

Bizi yönetenleri, bunca cana sebep olanları, Şerefsizleri bizlerden, Ali’ler den, Mehmet’ler den daha onurlu, daha gururlu bulanları düşündüm…

Biz bunları hak ediyor muyuz diye sorguladım kendimi…

Ruhun Şad Mekanın cennet olsun Yiğidim…